„Madaleine” to one-woman show! Kolaż znakomitych piosenek, tekstów, przemyśleń i skeczy. Swoista teatralna hybryda, jakiej na polskiej scenie chyba jeszcze nie było.

„Madaleine” jest autorskim projektem Magdaleny Kumorek począwszy od zamysłu i formy muzycznego monodramu, przez teksty mówione i śpiewane, po skomponowanie muzyki i autoakompaniament na żywo.

Madaleine to ja. Ta wersja mnie, która ma na tyle odwagi, żeby opowiedzieć o sobie. O nas. O tych wszystkich kobietach, które we mnie są. O tych wszystkich barwach, emocjach, przeżyciach, które stanowią moje „Ja”.  

„Madaleine” to uniwersalna historia, w której, jak w lustrze, przejrzeć się może niejeden widz.  

Wielobarwność, radość i autoironia to najtrafniejsze określenia tego przedstawienia.

Premiera odbyła się w ramach Festiwalu Łódź Czterech Kultur 08.09.2019

„Komeda. Perspektywa Nova” to wspólne muzyczne poszukiwania nowych wersji popularnych i lubianych piosenek Krzysztofa Komedy.

Niepowtarzalne „Tubisowe” radosne brzmienie, duża doza zabawy formą i melodią Komedowych piosenek, a także świetne teksty autorstwa Agnieszki Osieckiej i Wojciecha Młynarskiego w interpretacji Magdaleny Kumorek, to ciekawa, niebanalna propozycja rzucająca nowe światło na twórczość Komedy w 50. rocznicę jego śmierci.. 

Magdalena Kumorek – szerszej publiczności znana z filmów „Poranek kojota”, „Układ zamknięty” czy serialu „Przepis na życie”- wnosi do tego projektu wrażliwość na synergię słowa i melodii w piosence.

Wokalny warsztat aktorki, laureatki konkursów i festiwali piosenki aktorskiej, oparty jest o jej wieloletnią prace na muzycznej scenie. Jednym z jej ważnych etapów była autorska płyta „Śmiercie” z muzyką skomponowaną przez wokalistkę do słów wspaniałego polskiego poety – Bolesława Leśmiana.

Tubis Trio, czyli Maciej Tubis, Paweł Puszczało i Przemek Pacan – to jeden z najbardziej oryginalnych, prężnie rozwijających się w ostatnich latach zespołów jazzowych. Ich płyty studyjne „The Truth”, „Flashback” oraz ostatnia „So Us”, zostały entuzjastycznie przyjęte przez recenzentów w kraju i za granicą, a koncerty Tubis Trio to duża dawka pozytywnej energii o charakterystycznym i niepowtarzalnym brzmieniu.

„Madaleine” jest autorskim projektem Magdaleny Kumorek. Począwszy od zamysłu samego monodramu, tekstów mówionych i śpiewanych, skomponowanej muzyki i autoakompaniamentu.

„Madaleine” to one woman show! To kolaż piosenek, tekstów, przemyśleń, skeczy. Swoista teatralna hybryda, jakiej na polskiej scenie chyba jeszcze nie było.

Wielobarwność, radość i autoironia są chyba najbardziej trafnymi określeniami tego przedstawienia. 

„Stories” to płyta autorska, z utworami bułgarskiego pianisty Konstantina Kostova, Agnieszki Hekiert i austriackiego gitarzysty Ericha Sammera. Niesamowite połączenie bałkańskich brzmień, słowiańskiej duszy, wyśmienitych dźwięków, serbsko-bułgarskich „połamanych” rytmów i ciepłych partii wokalnych. Wirtuozeria muzyków łączy się z głębokim głosem Agnieszki, jej niewiarygodnie lekkim poruszaniem się po skali i pełnymi energii improwizacjami.

Teaser płyty „Stories”

Teaser koncertu w radiowej Trójce:

Fragment koncertu w Salzburgu

Recenzja płyty „Stories” – Bogdan Chmura / JAZZ FORUM

Wywiad z Agnieszką Hekiert – Jazz Forum

Dzieciom, młodzieży, dorosłym. Jeśli tylko ma czas, chętnie poświęca go na takie właśnie spotkania. Nie jest to proste. Kalendarz aktorki, która pracuje obecnie na planach filmowych i telewizyjnych, regularnie gra w kilku teatrach, jeździ po całym kraju z koncertami i spektaklami – jest napięty. Ale Sonia Bohosiewicz lubi te spotkania. Chętnie się spotyka z publicznością, odpowiada na pytania, pozuje do zdjęć, rozdaje autografy, ale najpierw – POCZYTA!
O poranku, w samo południe, w ramach popołudniowej herbatki, wieczornego spotkania, czy też nocnego, książkowego „piżama party”. Bo warto!

 
<p style=”text-align: left;”>SONIA BOHOSIEWICZ
SPEKTAKL
„CHODŹ ZE MNĄ DO ŁÓŻKA”</p>
<p style=”text-align: left;”><img class=”size-medium wp-image-109 alignnone” src=”http://muzyka-teatr-literatura.pl/wp-content/uploads/2017/08/Sonia-Bohosiewicz-monodram-300×200.jpg” alt=”” width=”300″ height=”200″ /></p>
<p style=”text-align: left;”>Tekst: Andrzej M. Żak
Reżyseria: Adam Sajnuk
Premiera: grudzień 2013, Teatr Polonia
Czas trwania: około 70 minut</p>
„Chodź ze mną do łóżka” to doskonały monodram Soni Bohosiewicz, która z błyskotliwą inteligencją opowiada o przeszłości swojej bohaterki i trudnej rzeczywistości, w której przyszło jej żyć. Jest to zabawna, ciepła i wzruszająca sztuka, która z pewnością zachwyci nawet najbardziej wyszukanego widza.

RECENZJE:
<blockquote>„Tym monodramem aktorka wraca na deski po kilkuletniej przerwie. I trzeba uznać jej powrót za udany także za sprawą znakomitej reżyserii Adama Sajnuka. Gdy Bohosiewicz pojawia się na scenie Teatru Polonia (…), wkrótce staje się jasne, że zabierze widzów w podróż, której się nie spodziewali: słodycz pastelowych kwiatków na tapecie ścian jej pokoiku przewrotnie kontrastuje bowiem z tematem ukrytym pod figlarnym tytułem (…). Słodko-gorzka konwencja zmienia się w zależności od tego, z kim akurat bohaterka rozmawia, a właściwie rozgrywa w myślach potencjalną rozmowę w pustym szpitalnym pokoju. Raz uwodzi lekarza w porno-czerwieni, za chwilę prosi męża, by więcej jej nie odwiedzał. Temperamentna kobieta mówi o swoim cierpieniu, na zmianę pogrążając się w mrocznych refleksjach lub z zaskakującym dystansem i ironicznym poczuciem humoru, mając po prostu świadomość własnego absurdalnego położenia.”
<span style=”text-align: right;”>Piotr Guszkowski, </span><span style=”text-align: right;”>Metro, nr 2717</span></blockquote>
<blockquote>„W przypadku tego obrazu rzeczywistość jest wielowymiarowa, a każda emocja spotęgowana jest do granic zmysłowego postrzegania. Wszystko za sprawą jednej chwili, jednego wypadku, jednego zdarzenia, które wywraca cały świat do góry nogami. Nic już nie jest i nie będzie takie jak kiedyś. Los zmienił zasady gry, do których trzeba się dostosować, albo złożyć broń i poddać (…). Wzrusza i zmusza do zastanowienia (…). Poza piękną Sonią, piękny jest także sam spektakl. Niesamowicie barwna i efektowna scenografia Katarzyny Adamczyk dopełnia całości i jest integralną częścią widowiska. Kolorowa, kwiecista przestrzeń o fakturze identycznej, co sukienka bohaterki zdaje się krzyczeć: 'Zobacz! Mimo wszystko i na przekór wszystkiemu moje życie jest piękne! Jest barwne, jest bogate’. Przejścia między scenami doskonale akcentowane są grą świateł, a dźwięki muzyki malują nastroje i emocje. Wszystko jest klarowne, czyste. Ten spektakl zdaje się być pieśnią na cześć życia. Pełnego, mądrze przeżytego życia. Nawet pozbawiona ciała dusza ma prawo i ma siłę by kochać i cieszyć się. Choć przepełniona goryczą i smutkiem- nie poddaje się. Żyje, doświadcza, kocha.”
<span style=”text-align: right;”>Katarzyna Binkiewicz
</span><span style=”text-align: right;”>www.krytykat.wordpress.com</span></blockquote>
<blockquote>„Dawno nie słyszałam po premierze tak rzęsistych braw, tak autentycznej reakcji, nie dzieliłam tak silnie skupienia i wzruszenia widzów, co na monodramie Soni Bohosiewicz „Chodź ze mną do łóżka” (…) i dawno tytuł nie wydał mi się tak odległy od historii, jaką dzieli się z nami bohaterka. Tekst od pierwszej do ostatniej kwestii zaskakuje (…). Znakomicie, z rozwagą prowadzona przez reżysera rola każe się zastanawiać, co jest prawdą, co zmyśleniem. Aktorka rozmawia (Czy na pewno? Bo jak rozmawiać, gdy straciło się czucie i mowę?) z mężem, którego prosi, by więcej nie przychodził. Rozmawia z lekarzem (hipotetycznie), składając erotyczną propozycję, gdy pacjentka chce sprawdzić, czy jeszcze jest kobietą. Kolejnym zaskoczeniem jest fizyczność bohaterki. Stoi oto przed nami śliczna dziewczyna, w kwiecistej sukience, odsłaniającej nogi w zgrabnych szpilkach. A przecież orientujemy się, że właśnie to wszystko zostało jej odebrane. Mamy więc do czynienia z przypadkiem, gdy człowiek traci ostatnie z możliwych kół ratunkowych (…). To przedstawienie jest przejmujące.”
<span style=”text-align: right;”>Hanna Karolak
</span><span style=”text-align: right;”>Gość Niedzielny, 22-12-13</span></blockquote>